Όταν ο χρόνος για τους υπόλοιπους κυλάει, όταν οι άνθρωποι γύρω σου γελούν, εσύ νιώθεις πως όλα μένουν στάσιμα. Τους κοιτάζεις και αναρωτιέσαι «πως γίνεται εκείνοι να είναι καλά και εγώ να είμαι έτσι; Πότε θα βρεθώ και εγώ στην θέση τους; Πότε θα είμαι ελεύθερη; Ξέγνοιαστη χωρίς ίχνος πόνου μέσα μου; Χωρίς φόβο για το μέλλον.»
Το μέλλον…Αχ αυτό το μέλλον…
Κάνεις όνειρα, κάνεις σχέδια έχεις ελπίδα ότι τα πράγματα θα φτιάξουν πως αποκλείεται να είναι όλα τόσο στραβά. Νιώθεις απογοητευμένη ίσως και προδομένη..Ναι προδομένη!
Ξυπνάς ένα πρωινό και όλα είναι εντάξει έχεις γίνει και εσύ όπως οι υπόλοιποι που με τόσο ζήλο επιθυμούσες, με μια δόση άγχους φυσικά, γιατί αυτό δεν το αποχωρίζεσαι με τίποτα πλέον. Χαμογελάς, διασκεδάζεις έχεις την δουλειά σου γκρινιάζεις όπως όλοι για τις ατελείωτες ώρες δουλειάς, γυρίζεις στο ήσυχο σπιτάκι σου είτε βρίσκοντας εκεί τον άνθρωπο σου είτε όχι. Χαλαρώνεις με ένα καυτό μπάνιο και ύστερα χουχουλιάζεις στον καναπέ σου με την κουβερτούλα σου μία ταινιούλα ή μία βαρετή εκπομπή της τηλεόρασης. Εντάξει δεν έχεις και την καλύτερη καθημερινότητα αλλα έχεις τουλάχιστον τα βασικά και σου αρκούν!
Συνεχίζει έτσι λοιπόν η ζωή σου… Χωρίς να σκέφτεσαι το πρίν απολαμβάνοντας απλά το τώρα. Έχει μεγάλη σημασία να μπορείς να απολαμβάνεις αυτό που ζείς σήμερα!
Σχεδιάζεις να ταξιδέψεις σε έναν ονειρικό προορισμό που πάντα επιθυμούσες. Κάθε τόσο κοιτάς το ημερολόγιο και έχεις πάντα την εξής απορία.. Πότε θα περάσουν οι μέρες;
Ανυπομονείς ίσως λίγο περισσότερο γιατί θέλεις να ξεφύγεις.Κουράστηκες να κλείνεις τα μάτια σου το βράδυ και να γυρνάνε στο μυαλό σου τα γνωστά προβλήματα να μην μπορείς να ηρεμήσεις πολλές φορές να βάζεις ακόμα και τα κλάματα σιωπηλά για να μην σε ακούσει ο άνθρωπος σου. Σκουπίζοντας λοιπόν τα μάτια σου γυρνάς στο πλάι τον αγκαλιάζεις τόσο σφιχτά σαν να ξέρεις ότι το επόμενο πρωινό δεν θα σας βρεί μαζί.
Χαράματα ακούς το τηλέφωνο να χτυπάει και εκείνη την στιγμή γκρεμίζονται όλα μέσα σου, βυθίζεσαι σε μια λύπη γιατί ξέρεις τι θα ακούσεις χωρίς καν να το σηκώσεις.
Απαντάς στο τηλεφώνημα και ακούς:
Η μαμά μπήκε πάλι στο νοσοκομείο έλα γρήγορα.
Και έτσι μέσα σε μια στιγμή η ευτυχία σου έπιασε πάλι πάτο τα όνειρα σου επίσης. Αναρωτιέσαι αυτό που αναρωτιούνται όλοι.. Γιατί σε μένα θεέ μου;
Με δάκρυα στα μάτια λοιπόν ξεκινάς για να δείς τι θα αντιμετωπίσεις και αυτήν την φορά. Προσπαθείς να παρηγορήσεις τον εαυτό σου λέγοντας πως εντάξει όπως την προηγούμενη φορά θα είναι θα το παλέψουμε και θα τα καταφέρουμε.Μην στεναχωριέσαι πρέπει να φανείς δυνατή και κάπου μέσα σου θέλεις να γελάσεις γιατί ξέρεις πως κοροϊδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Και ναι φυσικά είχες δίκιο. Αυτό που έχεις να αντιμετωπίσεις τώρα είναι πιο δυνατό από σένα, είναι πιο πάνω από σένα, πρέπει να παλέψεις με κάτι πολύ μεγαλύτερο από τις δυνάμεις σου. Θα πρέπει να παρατήσεις πάλι τα πάντα και να βυθιστείς μέσα σε μία θλίψη ενώ θα πρέπει να στέκεσαι σαν βράχος και να δείχνεις δυνατή.
Θα πρέπει να ξεγελάσεις ακόμα και τον εαυτό σου να είσαι τόσο καλός ηθοποιός που θα πρέπει να πείσεις και σένα την ίδια πως μπορείς να το ζήσεις ξανά όλο αυτό.
Πονάς, κλαίς, ουρλιάζεις και όλο αυτό μόνη σου σε μία γωνία του νοσοκομείου. Σηκώνεσαι σκουπίζεις τα δάκρυα ρίχνεις λίγο κρύο νερό στο πρόσωπο σου, φοράς το χαμόγελο σου και κάθεσαι πάλι δίπλα της την χαϊδεύεις και της δίνεις κουράγιο!
Μέσα σου γίνεται πόλεμος συναισθημάτων, έκρηξη θυμού που πάλι τα παράτησε όλα γιατί απλά κουράστηκε.
Οκτώ χρόνια τώρα. Οκτώ ολόκληρα χρόνια με αρρώστιες με διάφορες εγχειρήσεις με αφόρητους πόνους έχοντας κάνει δεύτερο σπίτι σου πιά τα νοσοκομεία με άλυτα προβλήματα υγείας που απλά πρέπει να συνυπάρξεις μαζί τους και να μάθεις να ζεις με αυτά. Δεν μαθαίνεις ποτέ όμως όλα αυτά είναι μύθος!
Έχεις στα αυτιά σου τις φωνές των συγγενών, των φίλων, των γνωστών: “Σφίξε τα δόντια είσαι δυνατή εσύ. Σφίξε στομάχι τώρα θα σου χρειαστεί. Κάνε υπομονή θα τα καταφέρεις. Είσαι θηρίο. Κουράγιο”.
Μέσα σου όμως βρίζεις γιατί κουράστηκες να τα ακούς όλα αυτά. Τα ίδια και τα ίδια συνέχεια. Και εκείνο το «αχ το καημένο το κοριτσάκι τι τραβάει έχει την μαμά του τόσο μικρή άρρωστη». Σε διαλύει επιτόπου.
Η κάθε μέρα που περνάει σου φαίνεται αιώνας. Σκέφτεσαι ότι που θα πάει, θα περάσει και αυτό και εκεί που δίνεις κουράγιο στον εαυτό σου σε φωνάζει ο γιατρός και σου λέει: Η μαμά σου έχει καρκίνο.
«Η μαμά σου έχει καρκίνο»
«Η μαμά σου έχει καρκίνο»
Το δουλεύει ο εγκέφαλος για αρκετά λεπτά.
Ξαφνικά κλαίς όπως δεν έχεις ξανά κλάψει ποτέ σβήνει από μέσα σου και η παραμικρή ελπίδα καταλαβαίνεις πως η ζωή σου αλλάζει απότομα και χωρίς να το έχεις επιλέξει θα πρέπει να βαδίσεις σε έναν δρόμο που δεν θέλεις να περπατήσεις, να κολυμπήσεις σε νερά που δεν ήθελες να βουτήξεις.Θα το κάνεις όμως γιατί απλά δεν έχεις άλλη επιλογή.
Σε βασανίζει ένα αιώνιο γιατί..
Γιατί να έρθει και αυτό; Δεν μας έφταναν όλα τα άλλα;
Έχει παραδοθεί πλέον στην αρρώστια της, έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά και απλά περιμένει….δεν προσπαθεί και αυτό με πονάει περισσότερο το μόνο που μπορώ να κάνω πλέον είναι να στηρίξω την επιλογή της και να είμαι δίπλα της για όσο ακόμα με χρειάζεται!
Μεγάλο σχολείο το νοσοκομείο τελικά
Παίρνεις μαθήματα που δεν έχεις την ευκαιρία να τα ζήσεις στην ζωή σου, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος και μαθαίνεις να είσαι ικανοποιημένος και γεμάτος με όσα έχεις και ότι έχεις!
Εγώ αυτό που έμαθα εδώ μέσα και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας είναι πως έμαθα να αγαπάω τον εαυτό μου περισσότερο και σας προτείνω να το κάνετε και εσείς. Να μην το βάζετε κάτω ποτέ και να μιλάτε για τα προβλήματα σας, για ότι σας βασανίζει. Μην κρατήσετε μέσα σας τίποτα, θα το εκμεταλλευτεί και θα σας φάει εκείνο πρώτο.
Ξύπνα αύριο το πρωί λοιπόν και μην παραπονεθείς για τίποτα.
Τα έχεις όλα!
Να είστε δυνατοί σε όποια δυσκολία και να έρθει να σκέφτεστε πως δεν είστε μόνοι και δεν είστε οι μόνοι.
Εμείς είμαστε εδώ και το παλεύουμε ακόμη!
