Το να κρίνεις κάποιον αρνητικά με βάση αποκλειστικά το χρώμα, το φύλο, τον σe ξουαλικό του προσανατολισμό, το επάγγελμα ή την κοινωνική του τάξη δε σε κάνει ανώτερο. Γιατί δε ξέρεις την ιστορία του άλλου, αλλά μόνο μια επιφανειακή ιδιότητά του.
Δεν ξέρεις το βάθος και την καλοσύνη αυτού του ανθρώπου. Αλλά όχι, αυτά δεν έχουν σημασία. Σκέφτεσαι για εκείνον στερεοτυπικά και τον απορρίπτεις για την όποια ιδιότητά του.
Χωρίς να έχει κάνει τίποτα σε εσένα ή σε οποιονδήποτε άλλο, παρά την τιμιότητα και την αξιοπρέπειά του, εκφράζεσαι για εκείνον με τον πιο υποτιμητικό τρόπο. Το να μειώνεις τον άλλον δε σε κάνει ανώτερο. Αντίθετα, σε υποτιμά και δηλώνει το χαμηλό επίπεδο ανθρωπιάς σου.
Το να μειώνεις τον άλλον, δε σε κάνει ανώτερο. Συγγνώμη, αλλά σε κάνει ρατσιστή και δείχνει ένα σημαντικό έλλειμμα αυτοεκτίμησης και αγάπης. Δηλώνει -στα μάτια μου- μια απεγνωσμένη προσπάθεια να πατήσεις πάνω σε κάποιον, που δε σου έχει κάνει τίποτα για να αποκτήσει νόημα και αξία έστω για μια στιγμή η -κατά τα άλλα- μάταιη ζωή σου.
Δείχνει την αδυναμία σου να αποδεχτείς και να αγαπήσεις τον εαυτό σου και κατ’ επέκταση και τους άλλους. Δείχνει ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, που απωθεί και σε κάνει να φαίνεσαι μικροπρεπής.
Το να μειώνεις τον άλλον δε σε κάνει ανώτερο. Αντίθετα, μειώνει εσένα τον ίδιο. Οι περισσότεροι, ενώ συμφωνούμε θεωρητικά σε όλα αυτά, στην καθημερινότητά μας συχνά δείχνουμε εκούσια ή ακούσια ένα σκληρό ρατσιστικό πρόσωπο.
Δε χρειάζεται να εκδηλωθεί με ακραία μορφή. Μπορεί να είναι ακόμα και ένα αστείο ή ένας χαρακτηρισμός. Για μας, μπορεί να μη φαίνεται και τόσο σπουδαίο, αλλά μπορεί να χαλάσει τη μέρα και την ψυχολογία κάποιου συνανθρώπου μας. Ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί με το τι λέμε… γιατί η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει, μα κόκκαλα τσακίζει.
από τη Σιμόνη Ζαρκάδα
