Στα δύσκολα καταλαβαίνεις ποιος είναι δίπλα σου και ποιος όχι…
Ποιός είναι ο αληθινός φίλος και ποιος όχι…
Μόνο τότε… Γιατί στα δύσκολα ο ψεύτικος φίλος θα «λακίσει», θα φύγει, θα εξαφανιστεί, θα αδιαφορήσει….
Ενώ ο αληθινός φίλος θα σταθεί δίπλα σου, θα σου δώσει τον ώμο του για να στηριχθείς, το χέρι του για να ξανασηκωθείς, θα δείξει ενδιαφέρον, θα σε σκουντήσει ελαφρά στη πλάτη για να σου δώσει θάρρος…. Και μόνο τότε, μόνο στα δύσκολα, εσύ θα καταλάβεις ποιος είναι ο ένας και μοναδικός φίλος….
Αυτά σκεφτόμουν και εγώ όταν ένα μικρό πρόβλημα υγείας με ανάγκασε να μείνω 2 μέρα στο νοσοκομείο. Το πρόβλημα υγείας μου δεν ήταν σοβαρό (υπερκόπωση σε συνδυασμό με μία δίαιτα κατέστησαν τον οργανισμό μου πολύ αδύναμο για να ανταπεξέλθει) ωστόσο μπόρεσα να δω πολλά πράγματα. Ποιοι ήταν οι αληθινοί μου φίλοι και ποιοι όχι, ποιοι στάθηκαν δίπλα μου, ποιοι ανησύχησαν για μένα και ποιοι όχι……
Τα συμπεράσματα που έβγαλα, μου προκάλεσαν ανάμεικτα συναισθήματα……..
Φίλοι παιδικοί, φίλοι που πίστευα πως ήταν οι κολλητοί μου, άνθρωποι που τους γνωρίζω 10 ολόκληρα χρόνια, ούτε που νοιάστηκαν για μένα,ούτε ένα τυπικό «γεια»΄ή «περαστικά», τίποτα, τίποτα….Το τηλέφωνο παρέμεινε «νεκρό» από αυτούς…..
Τι να πώ, η αχαριστία τους δεν περιγράφεται…. Το μόνο που έκανε η κολλητή μου ήταν να με παρει τηλέφωνο 3 μέρες μετά την επιστροφή μου από το νοσοκομείο, για να με ρωτήσει για κάποιες μεταφράσεις Αρχαίων!!!! Αυτό μόνο, ναι πιστέψτε με….
Δεν με ρώτησε καν αν ήμουν καλά… Από την άλλη όμως υπήρξε ένας άνθρωπος…
Ένας υπέροχος άνθρωπος που μου έδωσε τεράστια δύναμη…
Ένας άνθρωπος που έδωσε το «παρόν» του σε αυτή την δύσκολη μου στιγμή…
Ένας άνθρωπος που με συγκίνησε με τα λόγια του….Τα λόγια του οποίου έγιναν για μένα παρηγοριά, τα λόγια του έγιναν «κινητήριος δύναμη» για μένα… Ναι υπήρξε για μένα ό άγγελος μου….! Ο άγγελος μου που κάθε ώρα μου έστελνε μήνυμα στο κινητό για να δει αν ειμαι καλά, που μου έστειλε μια υπέροχη ανθοδέσμη για να μου ευχηθεί «περαστικά», που μου έγραφε στο «τοίχο» του FB στίχους αγαπημένων μου τραγουδιών…
Ένα τεράστιο «ευχαριστώ» μου φαίνεται τόσο λίγο… Βέβαια, δεν θα πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω και τους διαδικτιακούς μου φίλους……..Με τα πολύ όμορφα τους λόγια ,μου συμπαραστάθηκαν σιωπηλά, ήταν δίπλα μου…
Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ….Άπειρα ευχαριστώ…. Τελικά, δεν έχει σημασία πόσο καιρό γνωρίζεις κάποιον,ποια έιναι η σχέση μαζί του, δεν έχει σημασία αν έχεις βγει για καφέ μαζί του ή όχι…Σημασία έχει να είναι δίπλα σου στα δύσκολα…μα και στα εύκολα…
