Η ιστορία μίας μικρής Κινέζας, που έχασε τα πόδια της σε ένα τραγικό ατύχημα και παρόλα αυτά κατάφερε να γίνει παραολυμπιονίκης, ενέπνευσε χιλιάδες ΑΜΕΑ στην Κίνα αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Η Κιαν Χονγκγιάν, από την επαρχία Γιουνάν, νοτιοδυτικά της Κίνας, έγινε πρωτοσέλιδο το 2005 ως «το κορίτσι με τη μπάλα», αφού μετακινούνταν με τη βοήθεια μίας μπάλας μπάσκετ.
Σήμερα, είναι 16 χρονών και ζει το όνειρο της ως παρολυμπιονίκης κολύμβησης. Μάλιστα το 2009 έγινε εθνική πρωταθλήτρια στο Παραολυμπιακούς Αγώνες της Κίνας. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, κέρδισε επίσης άλλο ένα χρυσό μετάλλιο στα 100μ πρόσθιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
Το 2000, σε ηλικία 4 ετών, η Κιαν έχασε τα πόδια της και παραλίγο τη ζωή της σε ένα τραγικό ατύχημα. Η οικογένειά της είναι πολύ φτωχή και καλλιεργούν μετάξι για να ζήσουν.
Καθώς δεν είχαν διαθέσιμους πόρους, ο παππούς της έκοψε μία παλιά μπάλα μπάσκετ και την τοποθέτησε στο κάτω μέρος του σώματος της και την έμαθε να «περπατάει» με τα χέρια της, χρησιμοποιώντας ξύλινα τακάκια με λαβές. Η μπάλα την βοήθησε να ισορροπεί και να κάθεται κάπου άνετα όταν κουράζεται.
Το 2005, η ζωή της Κιάν τράβηξε την προσοχή των κινεζικών και αργότερα, των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Για την Κίνα, όπου η αναπηρία είναι κάτι που σχεδόν ποτέ δεν συζητείται, αυτό έγινε άξιο αναφοράς. Έγινε επίσης ένα σημείο καμπής στη ζωή της 10χρονης.
Με τη βοήθεια και την υποστήριξη των δωρεών, της δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψει στο Πεκίνο και να αποκτήσει τα πρώτα της πόδια. Κάθε βήμα της διαδρομής της έγινε μία ιστορία στα μέσα, που αποκάλυψε όχι μόνο ένα μικρό μέρος της ζωής της Κιάν, υπογραμμίζοντας επίσης τις δυσκολίες του να ζει κανείς αναπηρία στην Κίνα.
Χάρη στις δωρεές, η Κιαν κατάφερε να τελειώσει το δημοτικό σχολείο. Ωστόσο, σύμφωνα με το Xinhua News, ήρθε αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα ότι η οικογένειά της δεν είχε αρκετά χρήματα για να της επιτρέψει να συνεχίσει την εκπαίδευσή της πέρα από την ηλικία των 11 ετών.
Ωστόσο δεν αποθαρρύνθηκε, αλλά επέστρεψε στο Γιουνάν, όπου συμμετείχε σε μια τοπική ομάδα κολύμβησης για άτομα με αναπηρία. Το γεγονός ότι δεν είχε πόδια έκανε το κολύμπι ιδιαίτερα δύσκολο. Μιλώντας στην China Daily αποκάλυψε ότι «φαινόταν σαν να μην μπορούσα να επιπλεύσω στο νερό. Βούλιαζα».
Αλλά δεν το έβαλε κάτω και αποφάσισε να βάλει στο άθλημα την ψυχή της.
Μέσα σε λίγα χρόνια, κέρδιζε χρυσά μετάλλια σε εθνικούς διαγωνισμούς και ονειρευόταν να εκπροσωπήσει την Κίνα στους παραολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου το 2012.
Το 2009, έγινε πάλι πρωτοσέλιδο, κερδίζοντας ένα χρυσό μετάλλιο και δύο αργυρά μετάλλια στους κινεζικούς Παραολυμπιακούς Αγώνες Κολύμβησης, ενώ κέρδισε άλλα τρία αργυρά μετάλλια στον ίδιο εθνικό διαγωνισμό το επόμενο έτος.
Ομως το 2011, λίγο πριν από τα προκριματικά για τους Παραολυμπιακούς, ο αγαπημένος παππούς της πέθανε. Αν και συντετριμμένη, κατάφερε να κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να την πάρει στην ομάδα.
Απογοητευμένη, εξαφανίστηκε από τη δημοσιότητα και επέστρεψε σπίτι της, όπου τα μικρότερα αδέλφια της, την υποδέχτηκαν σαν ήρωα.
Μετά από μια σύντομη απουσία, η Κιαν επέστρεψε στις προπονήσεις και, όπως και στο παρελθόν, συνέχισε να κερδίσει μετάλλια.
Τον Σεπτέμβριο του 2014 κέρδισε μετάλλιο στον τελικό 100μ πρόσθιο κατά τη διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων του Γιουνάν, η οποία της και απίστευτες ιστορίες της ζωής της να επανέλθει στο προσκήνιο, δίνοντας ένα παράδειγμα θέλησης και αποφασιστικότητας που ξεπερνάει κάθε φυσικό εμπόδιο.
