Της Στεύης Τσούτση.
« Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που διαβάζει, γυναίκα που αισθάνεται υπερβολικά ή γράφει.
Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα πνευματώδη, πλανεύτρα, τρελή και παλαβή. Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που σκέφτεται, που γνωρίζει αυτά που ξέρει κι επιπλέον μπορεί και να πετά · γυναίκα σίγουρη για τον εαυτό της.
Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που γελά ή κλαίει στον έρωτα, που ξέρει να μετουσιώνει το κορμί σε πνεύμα · πόσω μάλλον μία που αγαπά την ποίηση ή που στέκεται να θαυμάσει για ώρες κάποιο πίνακα και που δεν ξέρει πώς να ζει δίχως τη μουσική.
Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα που ενδιαφέρεται για την πολιτική, που είναι επαναστάτρια και νιώθει φρίκη απέραντη μπροστά στην αδικία. Γυναίκα που σιχαίνεται την τηλεόραση. Και που είναι όμορφη δίχως να στέκεσαι στο πρόσωπο ή το κορμί της.
Να μην ερωτευτείς ποτέ γυναίκα παθιασμένη, παιχνιδιάρικη, διαυγή και βλάσφημη. Μην το ευχηθείς ποτέ να ερωτευτείς μία γυναίκα τέτοια.
Γιατί όταν ερωτεύεσαι γυναίκα όπως αυτή, ασχέτως αν μείνει μαζί σου, ή αν σε αγαπήσει κι εκείνη, από μια τέτοια γυναίκα, ποτέ δεν επιστρέφεις.»
Μάρθα Ριβέρα Γαρίδο
Όχι φίλε. Από τέτοιες γυναίκες δεν επιστρέφεις.
Μένεις εκεί, ταγμένος ψυχή και σώμα. Δεμένος πεισθάγκωνα, δίχως καμία διαμαρτυρία.
Αυτές οι γυναίκες είναι όαση σε έναν κόσμο που διψά. Είναι φως σε ένα σύμπαν που πνίγηκε μες τα σκοτάδια.
Από τη μια πλευρά είναι οι δήθεν. Δήθεν άνετες, δήθεν οικείες, δήθεν οι γυναίκες της ζωής σου. Κι είναι μια απειροελάχιστη στιγμή που τραβιέται η κουρτίνα από τα μάτια σου και βλέπεις την αλήθεια.
Λάθεψες φίλε.
Κι από την άλλη είναι εκείνες. Θα σου γελάσουν, θα σου φωνάξουν, θα σε νοιαστούν. Θα παθιαστούν με κάτι τόσο δα μικρό, θα προνοήσουν, θα δοθούν.
Ξέρεις πως είναι να δίνεσαι δίχως όρια; Δίχως δεύτερες σκέψεις; Ξέρεις πως είναι να μην μπορείς να κάνεις αλλιώς;
Εκείνες θα στο μάθουν. Γιατί από την ώρα που θα μπουν στη ζωή σου ή εσύ στη δική τους, ο κόσμος σου θα αλλάξει τροχιά. Τόσο πολύ που θα ξεχάσεις πως ήσουν πριν. Τόσο πολύ που δε θα θελήσεις ποτέ άλλοτε να είσαι αλλιώς.
Αυτές οι γυναίκες φτιάχτηκαν για να σημαδεύουν. Και δεν το κάνουν επίτηδες. Δεν το αποζητούν. Απλά έτσι γίνεται.
Η γνωριμία τους είναι σημάδι. Η παρουσία τους ανάσα. Η απουσία τους καημός.
Δε θα σου πω εγώ να τα αγαπάς τούτα τα θηλυκά. Γιατί απλούστατα δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς.
Θα σου πω μόνο να τα προσέχεις.
Αυτές οι γυναίκες, με το όραμα στο βλέμμα, την παιδικότητα στη φύση, τον αυθορμητισμό και την επανάσταση στο αίμα, ήρθαν για να μείνουν.
Κοίτα να τις κρατήσεις. Μη θελήσεις να τις αλλάξεις γιατί τις έχασες κι έχασες κι εσύ μαζί τους.
Να τις φροντίσεις και να τις αγαπάς.
Αυτές οι γυναίκες είναι το ταξίδι και ο προορισμός σου μαζί.
Είναι το καράβι και η Ιθάκη σου.
Κι από εκεί δεν επιστρέφεις. Να το θυμάσαι..
