Οπότε ας μην ψάχνουμε δικαιολογίες όλη την ώρα κι ας δούμε τα γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση. Δεν κάνουν όλες οι γυναίκες για νοικοκυρές. Όσο κι αν χτυπάνε τον πωπό τους κάτω οι μανούλες της επικράτειας, δεν είναι όλα τα θηλυκά βλαστάρια τους γεννημένα για οικοκυρικά.
Σε τούτη τη μικροσκοπική κουκίδα του χάρτη που αποκαλούμε χώρα μας, μεγαλώσαμε με συγκεκριμένα στάνταρ. Η γυναίκα είναι η καλύτερη κόρη. Η γυναίκα τα προλαβαίνει όλα. Η γυναίκα πηγαινοφέρνει τα παιδιά.
Η γυναίκα είναι καλή μαγείρισσα και σέξι ερωμένη. Η γυναίκα είναι πάντα στην τρίχα και κάνει καλύτερο μουσακά από την άλλη γυναίκα της ζωής ενός άντρα: τη μάνα του. Η γυναίκα το ένα, η γυναίκα το άλλο.
Ε, λοιπόν σας γελάσανε. Δεν είναι όλες οι γυναίκες έτοιμες να ενσαρκώσουν όλους τους ρόλους. Δεν είναι όλες φτιαγμένες πολυεργαλεία, δεν έχουν άπειρες δυνατότητες και δεν έχουν όλες ταλέντο στα «του σπιτιού».
Δε λέμε, είναι βεβαίως αναγκαίο να ξέρει να πλένει τα πιάτα, να κάνει και κανένα σκούπισμα και να πλένει το βρακί της, αλλά δεν είναι απαραίτητο πως θα τα κάνει κάθε μέρα, όλη μέρα με την ψυχή της. Γιατί το θηλυκό σήμερα δεν έχει χρόνο ούτε να βήξει.
Πώς να προλάβει να κάνει γενική όπως έκανε η γιαγιά σου που εξαφάνιζε και τον τελευταίο κόκκο σκόνης πίσω απ’ τον καναπέ; Δεν θέλει να το κάνει αλλά και να ήθελε, την ρωτάς αν προλαβαίνει;
Έχει να πάει για δουλειά, να κάνει ένα μπάνιο, να κατατροπώσει την τριχοφυΐα την ελληνική από πάνω της, να γίνει εμφανίσιμη, να μπει στα social media, να βρει έναν άντρα, να εξηγήσει στην μάνα της πως δε θα γίνει σύντομα γιαγιά. Κοινώς έχει δουλειές με φούντες. Με τις μαγειρικές και τα ξεσκονόπανα θα ασχολείται τώρα;
Άντε και καταφέρνει να κάνει μια σχέση της προκοπής, κανείς δεν την ενημέρωσε πως θα πρέπει να φροντίζει και για το δικό του το βρακί ή το στομάχι ή και τα δύο. Νόμιζε πως αφού έχουμε εκμοντερνιστεί θα βάζει κι ο καλός της ένα πλυντήριο, θα ποτίζει και μια γλάστρα και θα της φτιάχνει και μια μακαρονάδα στο τσακίρ κέφι.
Δεν ήξερε πως πρέπει να τα κάνει όλα και να χαίρεται γι ‘αυτό. Εκείνη μέχρι να τον βρει, έτρωγε τα ταπεράκια της μαμάς της και χόρταινε με γιαουρτάκια, τοστάκια, αυγουλάκια κι όλα αυτά τα υποκοριστικά που σε κάνουν να πιστεύεις πως όλο και κάτι σκαμπάζεις κι εσύ από κουζίνα. Απέφευγε σαν το διάολο το λιβάνι την επαφή με τηγάνια, κατσαρόλες και λοιπά τεντζερέδια.
Όλες απαντάμε πως όταν έρθει η ώρα θα μάθουμε και να μαγειρεύουμε και να σιδερώνουμε και θα γίνουμε τα κορίτσια λάστιχο που θα τα κάνουν όλα και θα συμφέρουν.
Ανοησίες! Αν δεν το ‘χεις μέσα σου το μικρόβιο της νοικοκυροσύνης, δεν το αποκτάς εύκολα. Γεμίζουμε τον τόπο τσελεμεντέδες ή απλικέσιον -που είχαμε και στο χωριό μας- και κάνουμε τους Πετρετζίκηδες.
Περιμένει ο εκάστοτε φουκαράς να φάει έναν μουσακά της προκοπής απ’ τα χεράκια μας ή να τον σηκώσουμε πρωί Σαββάτου απ ‘τον ήχο της ηλεκτρικής. Και μάλλον θα περιμένει πολύ ακόμα γιατί εμείς προτιμάμε να χουζουρέψουμε λίγο περισσότερο τα Σάββατα απ ‘το να προσποιηθούμε την Μαίρη Παναγιωταρά με το φακιόλι στο κεφάλι.
Θα φάμε κι απ ‘έξω, θα πάμε κι ένα κομμωτήριο κι άμα έχουμε όρεξη θα αλλάξουμε και τα σεντόνια για να νιώσουμε πως κάναμε κάτι. Μέχρι εκεί όμως. Πολλά-πολλά θα κάνουμε κάθε Χριστούγεννα και Λαμπρή. Μην συνηθίσετε κιόλας και μας τα ζητάτε συνέχεια.
Αν δε σας κάνουν οι γυναίκες σήμερα, να μένατε στη μανούλα σας που σας τα είχε όλα στο χέρι και να ρουφάγατε το αυγό σας, αγαπημένα μου αντράκια.
