Γράφει η Ελπίδα Γεωργακοπούλου
Για τον καθένα είσαι κάτι διαφορετικό. Για κάποιους είσαι κάτι μοναδικό, για κάποιους άλλους η εξαίρεση, κάποιοι λένε και κάνουν ότι δεν σε γνωρίζουν και άλλοι σε αγαπούν έτσι και όπως ακριβώς είσαι.
Βέβαια, θα περιμένεις να σου πω και να σου αναλύσω για αυτούς που κάνουν ότι δεν σε ξέρουν ή σε σχολιάζουν και αποτελείς τον πιο «κακό» άνθρωπο και παράδειγμα που έχουν γνωρίσει στη ζωή τους, όμως λόγω του ότι πρωταρχικό ρόλο στη ζωή μου κατέχουν οι δικοί μου άνθρωποι, θα ξεκινήσω με αυτούς.
Πολλές φορές λέμε ότι πρέπει να δείχνουμε στους αγαπημένους μας ανθρώπους πόσο τους νοιαζόμαστε, να τους το λέμε αλλά και να τους το δείχνουμε. Δυστυχώς όμως, ο χρόνος, η ρουτίνα, η έντονη καθημερινότητα μας ωθεί στο να ξεχνάμε αυτά τα μικρά αλλά σημαντικά πράγματα και απλά γινόμαστε ρομπότ χωρίς αισθήματα. Λέμε συνέχεια μετά μετά μετά. Λίγο στα γενέθλια, λίγο στη γιορτή, λίγο μετά από ένα ταξίδι, θα δώσουμε ένα φιλί και μια αγκαλιά. Όμως τις υπόλοιπες μέρες; Ξέρω, η αγάπη δεν θέλει συνεχώς επιβεβαίωση. Και εξάλλου, τα πολλά φιλιά και οι αγκαλιές δεν αποτελούν πάντα ένδειξη αγάπης, αληθινής αγάπης. Θα σου πω όμως τι γίνεται.
Ποιους αποκαλώ «δικούς» μου ανθρώπους. Αυτοί, λοιπόν, που μπορεί να κάνεις μήνες να τους δεις όμως όταν συναντηθείτε ξανά είναι λες και δεν πέρασε ούτε μια μέρα. Ναι, μπορεί να το έχεις ακούσει πολλές φορές αυτό και να σου φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό, αλλά πίστεψέ με δεν είναι πάντα έτσι. Σκέψου απλά πόσες φορές εάν περάσει ο καιρός και δεν ειδωθούμε με κάποιον, όταν τελικά συναντηθούμε καταλήγουμε να είμαστε δύο αμήχανα άτομα που δεν έχουν τι να πουν; Αυτή είναι η διαφορά λοιπόν. Λατρεύω και θεωρώ δικούς μου ανθρώπους αυτούς που πίσω μου θα πουν μόνο καλά λόγια και επίσης, οι ίδιοι θα χαρούν με ένα και μόνο μήνυμά μου. Αγαπώ επίσης αυτούς που όσες φορές και να τους πω τα προβλήματά μου θα με ακούνε προσεκτικά λες και πρώτη φορά τους τα αναφέρω. Με απλά λόγια, στις μέρες μας γνωστοί πολλοί, φίλοι λίγοι. Πόσο μάλλον αληθινοί. Δεν έχει σημασία πόσους έχεις, φτάνει να έχεις τους «σωστούς», τους αληθινούς! Επομένως, για αυτούς είσαι κάτι μοναδικό, είσαι και αποτελείς και για τους ίδιους ο δικός τους αληθινός άνθρωπος. Γιατί είναι αμοιβαία τα αισθήματα.
Τώρα, ας προχωρήσουμε με τους άλλους, τους μη «δικούς» σου ανθρώπους ας πούμε. Ναι, κάποτε μπορεί να βρίσκονταν στην παραπάνω κατηγορία αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους δεν ανήκουν. Σε αυτούς, λοιπόν, τους ανθρώπους θα ήθελα να πω ότι η κακία δεν μας βοηθάει σαν ανθρώπους να προχωρήσουμε. Με το πέρασμα των χρόνων, συνειδητοποίησα ότι είναι ανώφελο το να μισείς κάποιον και να απαρνιέσαι όσα περάσατε. Είναι λες και αρνείσαι τον ίδιο σου τον εαυτό. Γιατί, κάποτε, μοιραζόσουν τον εαυτό σου μαζί του. Κόντρες, τσακωμοί, λες και αυτά θα μείνουν στη ζωή. Για αυτούς και κάποιους, λοιπόν, αποτελείς και συγκαταλέγεσαι στην κατηγορία που έχουν φτιάξει με τους πιο «κακούς» ανθρώπους.
Δεν πειράζει όμως γιατί όλοι έμμεσα κατηγοριοποιούμε ανθρώπους και κρίνουμε χωρίς να ξέρουμε. Λες και είμαστε οι καλύτεροι άνθρωποι και θα δείξουμε τον άλλον γιατί έχει κάνει αυτή την επιλογή ή την άλλη. Λες και αυτός που κρίνει είναι ο καλύτερος άνθρωπος. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος, όλοι κάνουμε τα λάθη μας. Και μπράβο σου γιατί χωρίς αυτά δεν θα έφτανες μέχρι εδώ. Όταν περάσει ο καιρός, ίσως και να καταλάβεις τι εννοώ. Όταν ηρεμήσεις και διαπιστώσεις ότι όλοι είμαστε εδώ και όλοι θα φύγουμε από εδώ. Για αυτό, μην κρατάς κακία, αλλά απόσταση. Έχει διαφορά, να το θυμάσαι.
