Το καταφύγιο ήταν το τελευταίο μέρος στο οποίο ήθελε να βρεθεί ο Ρόκο. Καθισμένος σκυφτός στη γωνία ενός κυνοκομείου, ο 3χρονος γερμανικός ποιμενικός είχε παγώσει από φόβο. Τα καστανά του μάτια ήταν γεμάτα ψυχή και θλίψη, το βλέμμα του άδειο. Δεν είχε ιδέα γιατί βρισκόταν εκεί ή πού θα πήγαινε μετά.
Η οικογένειά του τον είχε εγκαταλείψει στην Υπηρεσία Ζώων του Ντάλας στο Τέξας – μόνο και μόνο επειδή περίμεναν μωρό.
Η ιστορία του Ρόκο
Βλέποντας πόσο τρυφερός και τρομοκρατημένος ήταν ο Ρόκο, μια γυναίκα που επισκέφθηκε το καταφύγιο δημοσίευσε ένα βίντεο του στο διαδίκτυο, ελπίζοντας να βρει μια διάσωση που θα μπορούσε να του δώσει κάποια επιπλέον φροντίδα το συντομότερο δυνατό. Η Preethi Pillaipakkam, μια ανάδοχος μέσω του DFW German Shepherd Rescue, ανέλαβε αμέσως να βοηθήσει.
“Στην αρχή εξεπλάγην”, δήλωσε η Pillaipakkam στο The Dodo σχετικά με το γεγονός ότι ο Rocco εγκαταλείφθηκε λόγω ενός νέου μωρού. “Αλλά μόλις είδα πόσο υποσιτισμένος ήταν, δεν με εξέπληξε. Πιθανότατα είναι ένας συνδυασμός αλλαγής στην οικογενειακή κατάσταση, συν το ότι δεν [ήταν] οι καλύτεροι ιδιοκτήτες εξ αρχής”.
Ο Rocco ζυγίζει μόνο περίπου 60 κιλά, αλλά θα έπρεπε να ζυγίζει περίπου 85 ή 90, δήλωσε ο Pillaipakkam. Όταν τον πήρε για να τον φέρει στο σπίτι, ήξερε αμέσως ότι θα χρειαστούν μέρες για να μαλακώσει.
“Το καταφύγιο δεν είναι σίγουρα το κατάλληλο περιβάλλον για έναν σκύλο σαν τον Rocco”, δήλωσε η Pillaipakkam. “Ήταν πολύ δειλός και φοβόταν να μπει στο αυτοκίνητο. Κρύφτηκε ακόμη και κάτω από το κάθισμα του αυτοκινήτου. Βημάτιζε λίγο και φαινόταν πολύ αγχωμένος”.
Η συνέχεια της ιστορίας
Τις πρώτες ημέρες στο ανάδοχο σπίτι του, ο Rocco παρέμεινε ντροπαλός και λίγο ανήσυχος.
Έτρωγε και περπατούσε λίγο, αλλά εξακολουθούσε να είναι πολύ μπερδεμένος σχετικά με το πού βρισκόταν.
Αλλά με τη βοήθεια της Pillaipakkam και του δικού της σκύλου, επίσης γερμανικού ποιμενικού, ο Rocco άρχισε να γυρίζει τη γωνία κατά τη διάρκεια του πρώτου του Σαββατοκύριακου εκεί.
Τώρα, ο ευγενικός σκύλος παίζει με παιχνίδια, μασάει κόκαλα και γίνεται όλο και πιο εξωστρεφής όσο περνούν οι μέρες.
“Σιγά σιγά άρχισε να εξερευνά το σπίτι”, δήλωσε η Pillaipakkam. “Λατρεύει τους καναπέδες και τα σκυλάκια του, και του αρέσουν πολύ τα παιχνίδια που τρίζουν και οι μπάλες του τένις. Είναι πολύ καλός στο να φέρνει τα πράγματα”.
Εκτός από το παιχνίδι, έχει αναλάβει έναν άλλο ρόλο στο σπίτι: τη σκιά της θετής του μαμάς.
“Στην αρχή ήταν λίγο απόμακρος”, εξήγησε η Pillaipakkam, “αλλά τώρα με ακολουθεί σαν σκιά”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Από τότε που το βίντεο του Ρόκο από το καταφύγιο έγινε viral, η διάσωση έχει δεχτεί δεκάδες αιτήσεις υιοθεσίας γι’ αυτόν. Καθώς συνεχίζει να βγαίνει από το καβούκι του, η διάσωση θα επιλέξει τη νέα του οικογένεια – με την οποία θα μείνει για πάντα αυτή τη φορά.
Η ιστορία του Ρόκο συνεχίζεται
Στον απόηχο της τόσο μεγάλης υποστήριξης από τους ανθρώπους σε όλη τη χώρα, ο Pillaipakkam έχει επίσης ξεκινήσει έναν λογαριασμό στο Instagram για τον Rocco για να μοιράζεται ενημερώσεις σχετικά με την ιστορία του. Ελπίζει ότι ο Rocco θα εμπνεύσει και άλλους να υιοθετήσουν σκύλους μεγάλων φυλών, καθώς είναι ιδιαίτερα συχνό φαινόμενο τα μεγάλα σκυλιά να εγκαταλείπονται σε καταφύγια λόγω αλλαγών στη ζωή ή την οικογενειακή κατάσταση του ιδιοκτήτη τους.
“Οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους τα μεγάλα σκυλιά δίνονται συνήθως περιλαμβάνουν μια αλλαγή στην οικογενειακή κατάσταση, οπότε αυτό μπορεί να είναι μια μετακόμιση, ένα παιδί, ένας γάμος, ένα διαζύγιο ή οποιοιδήποτε άλλοι τέτοιοι παράγοντες”, δήλωσε ο Pillaipakkam. “Με έναν γερμανικό ποιμενικό και την επικράτηση των διακρίσεων λόγω φυλής, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρει κανείς μέρη για να ζήσει με αυτές τις φυλές. Ελπίζουμε να ευαισθητοποιήσουμε τους πολίτες σε αυτό το θέμα”.
Το τέλος της ιστορίας
Ο Ρόκο γίνεται όλο και πιο ευτυχισμένος και με περισσότερη αυτοπεποίθηση μέρα με τη μέρα. Το νέο του σπίτι δεν είναι ακόμη σίγουρο, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: Είναι τόσο αγαπητός τώρα.
“Ιδανικά, θα θέλαμε να δούμε τον Rocco να τοποθετείται σε ένα νέο σπίτι γύρω στα μέσα Σεπτεμβρίου”, δήλωσε ο Pillaipakkam. “Θέλαμε να του δώσουμε τουλάχιστον μία ή δύο εβδομάδες [εδώ πρώτα] για να βεβαιωθούμε ότι αισθάνεται ασφαλής”.
