Και έρχεται εκείνη η στιγμή. Η στιγμή της συνειδητοποίησης. Η στιγμή που διαπιστώνεις ότι ο άνθρωπος που είναι ο κόσμος σου, δε νοιάζεται για σένα ούτε στο ελάχιστο. Και θυμώνεις και τα βάζεις ξανά με τον εαυτό σου. Για τις φορές εκείνες που συμβιβάστηκες, για τις φορές που υποβίβασες τον εαυτό σου και που έκανες εκπτώσεις λαχταρώντας μερικά ψίχουλα αγάπης.
Και προσπαθείς να μαζέψεις τον πληγωμένο σου εγωισμό, την τραυματισμένη σου αξιοπρέπεια που με τόσο μεγάλη ασέβεια περιφρονούσες. Και αρχίζεις και κλαις, και να σπας τα πάντα και τα βάζεις με τον εαυτό σου και του καταλογίζεις σκληρές κατηγορίες, όπως άχρηστος και λίγος. Δεν μπορείς να καταλάβεις πού έφταιξες και εισπράττεις τόση περιφρόνηση, τόση κακία και σκληρότητα. Εσύ τα πάντα περιποιημένα προσπάθησες να τα έχεις, φτιαγμένα και συγυρισμένα.
Την καρδιά σου την τσαλάκωσες και τον εαυτό σου πάντοτε τον άφηνες με παράπονα γιατί ήθελες μόνο να βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς να χαμογελά. Και πάλι εσύ φταις που ο άλλος δε μιλά, πάλι εσύ φταις που τα μάτια του ανθρώπου του ανθρώπου που θες περισσότερο δεν αντικρίζεις.
Και ξαφνικά, ξυπνάς και αποφασίζεις να σκεφτείς λογικά. Αποφασίζεις για πρώτη φορά να μην ακούσεις εκείνη την ψεύτρα καρδιά που πάντοτε σου αφήνει μία ελπίδα. Αποφασίζεις να φύγεις, σιωπηλά και αθόρυβα, χωρίς να χτυπήσεις δυνατά πόρτες και να κάνεις φασαρίες. Φεύγεις με ίσιο ανάστημα και με τη χαρά ότι εσύ έδωσες την αλήθεια της καρδιάς σου, δεν υποκρίθηκες και ήσουν τίμιος. Ακόμα και αν δεν πήρες τίποτα. Έτσι και αλλιώς, η αξία μας δεν κρίνεται από την αναγνώριση των άλλων, φαίνεται σε αυτά που δίνουμε στους άλλους.
Χάρισε την απουσία σου όταν η παρουσία σου δεν εκτιμάται. Ακόμα και αν αγαπάς απελπισμένα, αφόρητα, ανέλπιδα, δυνατά, αφάνταστα. Η εκκωφαντική δύναμη της απουσίας, ηχεί περισσότερο από δέκα παρουσίες μαζί.
ΠΗΓΗ: enallaktikidrasi.com
