Για να εισπράξει ένας εργαζόμενος 1000 ευρώ καθαρά, ο εργοδότης θα πρέπει να αποδεχθεί ότι θα πληρώνει 1661 ευρώ
Εάν υπάρχει κάποιος ο οποίος αναρωτιέται για ποιο λόγο μήνα με τον μήνα και χρόνο με τον χρόνο ελαττώνονται οι καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας στην Ελλάδα –κάτι που αποτυπώνεται στα αρχεία του ΕΦΚΑ ως
συνεχιζόμενη μείωση του μέσου μισθού- μπορεί να πάρει την απάντηση με μια απλή ματιά στα αναλυτικά στοιχεία της έκθεσης του ΟΟΣΑ αναφορικά με τις κρατήσεις που επιβάλλονται στους μισθούς είτε για φόρους είτε για ασφαλιστικές εισφορές.
Προκειμένου να εισπράξει ένας εργαζόμενος 1000 ευρώ καθαρά, θα πρέπει να συμφωνήσει με τον εργοδότη του ότι μεικτός μισθός θα είναι 1328 ευρώ ενώ ο εργοδότης με τη σειρά του θα πρέπει να αποδεχτεί πως θα πληρώνει 1661 ευρώ. Από αυτά τα 661 ευρώ θα τα εισπράξει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το κράτος (πρακτικά είτε σε φόρους είτε σε ασφαλιστικές εισφορές) και τα 1000 θα μπουν στην τσέπη του φορολογούμενου. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις όπου το κράτος εισπράττει περισσότερα από έναν εργαζόμενο. Και μην φανταστεί κανείς ότι αυτό γίνεται για έναν εξωφρενικό μισθό. Το όριο μπαίνει στα 2.015 ευρώ. Για να εισπράξει ένας εργαζόμενος αυτό το ποσό ή και κάτι παραπάνω, ο εργοδότης θα πρέπει να δίνει τουλάχιστον άλλα τόσα στο κράτος. Έτσι, ο καθαρός μισθός των 2145 ευρώ (για παράδειγμα) κοστίζει στον εργοδότη 4403 ευρώ τον μήνα κάτι που σημαίνει ότι το δημόσιο εισπράττει 2258 ευρώ δηλαδή περισσότερα από ότι ο εργαζόμενος.
Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση έχει ήδη συνέπειες. Δεν είναι τυχαίο ότι το 2017, έτος υπερπλεονασμάτων, ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων εμφάνισε σημαντική υστέρηση της τάξεως των 900 εκατ. ευρώ έναντι των στόχων. Τα στελέχη επιχειρήσεων και οι ολοένα και λιγότεροι που εξακολουθούν να έχουν χαμηλούς μισθούς πληρώνονται με πλάγιες μεθόδους. Στέλεχος πολυεθνικής περιγράφει μια από τις συνήθεις πρακτικές ακόμη και των πολύ μεγάλων επιχειρήσεων: υψηλόμισθοι εργαζόμενοι εμφανίζονται να αποχωρούν μέσα από ένα γενναιόδωρο πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου, εισπράττουν ένα «πακέτο» και μετά επιστρέφουν στη δουλειά τους με ένα χαμηλότερο μισθό ακόμη και ως «ενοικιαζόμενοι υπάλληλοι» τρίτης εταιρείας. Στις πιο μικρές επιχειρήσεις είναι πολύ συνηθισμένη η πρακτική της εικονικής υποαπασχόλησης καθώς ο εργαζόμενος εμφανίζεται να εργάζεται για μερικές ώρες ή για λίγες ημέρες την εβδομάδα και στην πραγματικότητα είναι πλήρους απασχόλησης οι οποίοι εισπράττουν ένα μέρος της αμοιβής κάτω από το τραπέζι.
Εάν δεν αλλάξει κάτι στο σύστημα των εξωφρενικών κρατήσεων που αναδεικνύει την Ελλάδα σε μια από τις δύο χειρότερες θέσεις διεθνώς, κυρίως σε ότι αφορά στους οικογενειάρχες εργαζόμενους, η στρατηγική της απόκρυψης αμοιβών θα βρει ακόμα περισσότερους μιμητές. Όταν και για έναν υπάλληλο των 650-660 ευρώ τον μήνα ο εργοδότης πρέπει να πληρώνει 14.000 ευρώ τον χρόνο (κάτι που σημαίνει ότι είναι δυσαρεστημένοι και οι δύο) είναι προφανές ότι κάτι… σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του ΕΦΚΑ και της εφορίας.
