Πρώτη φορά μπαμπάς. Νέα γιορτή. Χωρίς δώρο ή μια ευχή αυτή τη φορά…
Αλλά από την άλλη, δε θέλω. Δεν περιμένω να γιορτάσω σήμερα. Γιορτάζω εδώ και καιρό. Από τότε που όλα άλλαξαν σε μια στιγμή αλλά ταυτόχρονα κάναμε ότι δεν άλλαξαν. Που λέγαμε ότι μπορούμε να κάνουμε και πάλι ό,τι κάναμε, και είναι αλήθεια, αλλά δεν κάναμε ό,τι κάναμε και πριν. Γιατί τώρα όλα είναι αλλιώς. Τόσο απλά και απενοχοποιημένα.
Ακούς τόσα κλισέ για το πώς θα νιώθεις, που περιμένεις απλά να έρθει η στιγμή να κοροϊδέψεις όλους αυτούς τους πιο «έμπειρους». Πού σου λένε πως θα βλέπεις τα πάντα αλλιώς. Πως θα τον βλέπεις και θα κλαις. Πως μόλις μιλήσει θα είναι συγκλονιστικό. Ότι η αγκαλιά του θα σε γεμίζει και δε θα θέλεις τίποτα άλλο. Πόσο πρωτόγνωρη ήταν η εμπειρία του τοκετού. Πόσο θα τον σκέφτεσαι ακόμα και όταν δε θα είσαι μαζί του. Και τελικά έχουν όλοι δίκιο.
Σου λένε πώς δε θα ξανακοιμηθείς μέχρι να πάει φαντάρος. Στην εφηβεία θα ταλαιπωρηθείς. Πιο μικρός θα χτυπάει παντού, να καλύψεις τα πάντα. Μη βγαίνει στον ήλιο. Προσοχή μη συγκαεί. Να τρώει καλά και υγιεινά. Όταν θα βγάζει δόντια κάνε την προσευχή σου. Και τελικά έχουν όλοι δίκιο.
Τώρα που τα σκέφτομαι, δεν άλλαξα. Ξαναγεννήθηκα.
Κλάμα και γέλιο μαζί. Δάκρυα χαράς πια, μόνο. Αναρωτιέσαι πώς ήταν οι γονείς σου όταν εσύ ήσουν έτσι. Πόσο τύραννος ήσουν. Και πόσο άγγελοι ήταν αυτοί οι γονείς σου. Παραλληλίζεις. Συγκρίνεις. Θυμάσαι.
Χρόνια πολλά πατέρα. Στο είπα ξανά; Ή είναι η πρώτη φορά; Τις κοροϊδεύουμε αυτές τις γιορτές αλλά ταυτόχρονα τις θέλουμε. Ζητάμε την αγκαλιά. Το άκουσμα. Τη σκέψη. Ένα χαμόγελο.
Ήμουν καλό παιδί; Σε κούρασα; Σε ξενύχτησα πολύ; Ήθελες και εσύ να με πετάξεις από το παράθυρο όταν πείσμωνα; Το ξέρεις ότι η ζωή κάνει κύκλους; Και τούτος θέλει βόλτες με το αυτοκίνητο για να κοιμηθεί. Του αρέσει το νερό και τον ηρεμεί. Με βλέπω και εμένα να τρέχω σαν τρελός μετά τη δουλειά να τον πηγαίνω για τη βουτιά του.
Όλα αλλάζουν. Ο ήλιος, τα χρώματα, ο χρόνος, τα όρια, η υπομονή, η εκδρομή, οι φίλοι, οι επιλογές, οι υποχωρήσεις, το σώμα. Βλέπεις τα πάντα σαν να είναι η πρώτη φορά. Τα ονοματίζεις για να του τα εξηγήσεις και συνειδητοποιείς ξανά το μεγαλείο τους. Το μεγαλείο των μικρών. Και των μεγάλων.
Γιατί κλαίω πιο εύκολα;
Μουσική στο αυτοκίνητο. Εσύ μιλάς, τη γλώσσα σου. Βρίσκεις ενδιαφέρον σε κάθε τι άσχετο. Τα παιχνίδια σου μπορούν να είναι απλά. Όπως μια κατσαρόλα. Μας ψάχνεις.
Εδώ είμαστε αγάπη μου.
Κοιμάσαι πάνω μου. Μοσχομυρίζεις. Ακολουθείς την ανάσα μου. Τον παλμό μου. Τι διάολο συμβαίνει; Τρως. Λαίμαργα φυσικά. Και πίνεις. Δίχως αύριο. Γελάς συνέχεια. Είσαι ευτυχισμένος; Θα μεγαλώσεις σωστά; Μήπως κάνουμε πολλά λάθη; Γιατί δε μιλάς;
Πηγαίνεις παντού. Δεν υπάρχουν όρια. Εκδρομές, ξενοδοχεία, παραστάσεις, παρασκήνια, απάνω στη σκηνή, από κάτω, στα εστιατόρια, στα μπαρ. Δεν έχεις θέμα. Ακόμα. Βοηθάς να είμαστε τέλεια. Μήπως καταλαβαίνεις τι λέμε;
Σε βλέπω με τη μαμά που κοιμάστε και κλαίω. Το ίδιο και όταν με κοιτάς στα μάτια. Κι όταν είδες την Κεφαλονιά για πρώτη φορά. Κι όταν…
Κουτουλάω από τη νύστα. Ο ύπνος δε θα είναι ποτέ ξανά αρκετός. Ε και; Έξω βροντάει. Πάω να το γράψω χειρόγραφα όλο αυτό. Με στυλό. Στο συρτάρι θα το αφήσω να το βρεις σε κάποια χρόνια. Κι εγώ σήμερα γιορτάζω. Θα σου δώσω ένα παραπάνω φιλί. Το αξίζω. Να πας και στον παππού. Κι αυτός γιορτάζει.
Σε αγαπάω τόσο πολύ
ο μπαμπάς σου».
