Βρίσκομαι στην ουρά για να πληρώσω. Ο πρώτος πελάτης μπροστά μου είναι 40άρης και πολύ καλοντυμένος με κοστούμι και γραβάτα.
Η δεύτερη πελάτισσα που βρίσκεται μπροστά του φαίνεται να είναι μια μητέρα με το παιδί της. Είμαι ντυμένη πρόχειρα, καθώς έχω ρεπό.
Πελάτης #1: «Κυρία μου, βιαστείτε! Κάποιοι άνθρωποι είναι σημαντικοί, και πρέπει να βρίσκονται κάπου!»
Η πελάτισσα #2 ψάχνει τα χρήματά της. Στο καλάθι της έχει μόνο βασικά τρόφιμα και μια τούρτα γενεθλίων για το παιδί της. Μουρμουρίζει κάτι ότι δεν έχει αρκετά χρήματα, και αποφασίζει να αφήσει τη τούρτα πίσω.
Πελάτης #1: «Μη σπαταλάτε το χρόνο ολονών αν δε μπορείτε να πληρώσετε τα πράγματά σας! Ή χρειάζεστε άλλο ένα επίδομα που βγαίνει από τους φόρους μου;!»
Σε αυτό το σημείο, νιώθω ότι πρέπει να παρέμβω.
Εγώ: «Έι κύριε, αρκετά!»
Πελάτης #1: «Ποια νομίζετε ότι είστε; Είμαι ο [υψηλόβαθμη θέση] σε [μεγάλη εφοπλιστική εταιρεία], και κανείς δε τολμάει να μου μιλήσει έτσι.»
Ξαφνικά, γίνομαι πιο ευσεβής.
Εγώ: «Συγγνώμη κύριε. Δεν ήξερα ότι είστε τόσο σημαντικός. Θα σας πείραζε αν ζητούσα την επαγγελματική σας κάρτα;»
Ο πελάτης #1 αυτάρεσκα μου δίνει τη κάρτα του. Βλέπω ότι όντως είναι αυτός που λέει.
Εγώ: «Και εδώ είναι η δική μου επαγγελματική κάρτα.»
Πελάτης #1: «Γιατί στο καλό να θέλω τη δ-»
Ο πελάτης #1 ξαφνικά χλωμιάζει, όταν παρατηρεί ότι είμαι η συνιδιοκτήτρια της [μεγάλης εφοπλιστικής εταιρείας].
Εγώ: «Τώρα που ξέρω το όνομά σου, θα ενημερώσω τον ανώτερό σου για να σιγουρευτώ ότι θα μπεις υπό επιτήρηση. Αλλά μια τέτοια πράξη, όπως αυτή, και θα απολυθείς.»
Ο πελάτης #1 τραυλίζει για λίγο, πριν ουσιαστικά φύγει τρέχοντας από το κατάστημα. Καταλήγω να πληρώσω τη τούρτα της μητέρας και έδωσα και κάτι παραπάνω για να πάρει το παιδί κάποιο παιχνίδι.
Δείξτε περισσότερη συμπόνοια. Δε ξέρετε ποτέ ποιος μπορεί να ακούει. Μοιραστείτε αυτή την ιστορία με τους φίλους σας!
