Ο μαγικός κόσμος του Πότερ δεν ξέρω πότε θα σταματήσει να μας απασχολεί. Εγώ ως μεγάλός θαυμαστής από το πρώτο βιβλίο ακόμα, το βρισκω απολαυστικό να μαθαίνω συνεχώς και κάτι νέο. Αυτή τη φορά όμως το παρασκήνιο είναι που θα κερδίσει το ενδιαφέρον όλων μας. Ο κασκαντέρ που έκανε όλες τις επικίνδυνες σκηνές του Χάρι Πότερ έρχεται μπροστά και μιλάει για την εμπειρία του. Από την πρώτη σκηνή μέχρι το ατύχημα που του άλλαξε για πάντα τη ζωή.
Δεν είναι μια θλιβερή ιστορία, ούτε μια από αυτές που προσπαθούν να βγάλουν παρασκήνιο για τον διάσημο σήμερα Ντάνιελ Ραντκλιφ. Αντιθέτως είναι ο ίδιος παράγωγος του ντοκιμαντέρ, που σκοπό του έχει να αφηγηθεί την ιστορία του φίλου του. Καθώς 23 χρόνια μετά η σχέση τους παραμένει να είναι στενή και εκτός κινηματογραφικού πλατό.
Ο Ντέιβιντ Χόλμς θυμάται έντονα την ημέρα που μπήκε στο πλήρωμα του Χάρι Πότερ. Ήταν Αύγουστος του 2000. Η πρώτη ταινία βρισκόταν σε προ-παραγωγή, σε ένα πρώην εργοστάσιο κινητήρων της Rolls-Royce που μετατράπηκε σε κινηματογραφικά στούντιο. Και οι κινηματογραφιστές προσπαθούσαν ακόμη να αποφασίσουν πώς θα μεταφέρουν πειστικά λίγη από τη μαγεία των best seller της JK Rowling στην κινηματογραφική οθόνη.
Μια υπέροχη φιλία ξεκινά.
«Η πρώτη μου μέρα στη δουλειά ήταν να είμαι ο πρώτος παίκτης κουίντιτς στον κόσμο», θυμάται με ένα περήφανο χαμόγελο. «Βάλαμε ένα σκουπόξυλο στο πίσω μέρος ενός φορτηγού και το κατεβάσαμε στον διάδρομο στα Leavesden Studios, με τον σκηνοθέτη Chris Columbus να κοιτάζει κάτω από τον φακό της κάμερας να φωνάζει και να λέει «Ναι, νομίζω ότι έτσι θα το κάνουμε το Κουίντιτς».
Ο Χολμς, ένας ταλαντούχος νεαρός γυμναστής από το Έσσεξ, ακόμη στα τέλη της εφηβείας του, κλήθηκε να γίνει ο κύριος αναπληρωματικός κασκαντέρ για τον Χάρι Πότερ/Ντάνιελ Ράντκλιφ, κάνοντας ακροβατικά που θεωρήθηκαν πολύ επικίνδυνα για τον 11χρονο σταρ της ταινίας. Το ζευγάρι δημιούργησε γρήγορα μια φιλία που διαρκεί μέχρι σήμερα.
«Ο Dave μέχρι σήμερα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου. Όπως ήταν τα τελευταία 20 χρόνια”, λέει ο Ντάνιελ, ήταν κάποιος που ήταν απίστευτα διασκεδαστικό να κάνω παρέα όταν ήμουν νέος. Αλλά, καθώς μεγάλωσα, έγινε ένας πραγματικός οδηγός για μένα, ένα είδος μέντορα και κάποιος που με πρόσεχε πραγματικά, και αυτό συνεχίστηκε καθώς μεγαλώναμε».
Ήταν σαν τον μικρό μου αδερφό στις ταινίες και στη συνέχεια έγινε ένας από τους καλύτερους φίλους μου», συμφωνεί ο Χολμς. «Ήταν πάντα εκεί για μένα».
Το ατύχημα που του άλλαξε τη ζωή.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της έβδομης ιστορίας, Οι Κλήροι του Θανάτου – Μέρος πρώτο, τον Ιανουάριο του 2009, ο Χολμς τραυματίστηκε σοβαρά. Κάνοντας πρόβα σε ένα ακροβατικό όπου τον τράβηξαν γρήγορα πίσω, έσπασε το λαιμό του. Ο τραυματισμός της σπονδυλικής στήλης που προέκυψε σήμαινε ότι ήταν στο νοσοκομείο για αρκετούς μήνες. Σήμερα είναι μόνιμα παράλυτος από το στήθος και προς τα κάτω και χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο.
Σχεδόν 15 χρόνια μετά, θα είναι το κύριο θέμα του ντοκιμαντέρ: David Holmes: The Boy Who Lived – Το Αγόρι Που Επέζησε, κάνοντας λογοπαίγνιο με μια διάσημη φράση μέσα από τα βιβλία. Περιγράφει λεπτομερώς τις εμπειρίες του και τον τρόπο με τον οποίο οι στενές φιλίες του με ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του Ντάνιελ, ήταν σημαντικό μέρος της ζωής του μετά το ατύχημα.
Ο Χολμς λέει ότι η διαδικασία να σκεφτεί, να αναπολήσει τις εμπειρίες του για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ ήταν καθαρτική για τον ίδιο. «Μερικά από αυτά δεν είναι και τα πιο εύκολα να τα χωνέψεις, θέλω απλώς να είμαι ειλικρινής. Και ειλικρινά το να ζεις με σπασμένο λαιμό είναι δύσκολο. Έχω ξαναπεί ότι το σπάσιμο του λαιμού μου με έκανε άντρα. Και κοιτάζοντας πίσω είμαι πολύ ευγνώμων που κατάφερα να διατηρήσω την αίσθηση του εαυτού μου, που είναι ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμά μου».
Χαρακτήρας και φιλία.
Η αίσθηση της θετικότητας του Χολμς είναι ένα σταθερό θέμα σε όλη την 90λεπτη ταινία. Κάτι που αποδίδεται τόσο στην έντονη προσωπικότητά του, όσο και στη στενή ομάδα φίλων που τον περιβάλλουν. Μοιάζει περισσότερο σαν μια ιστορία χαρακτήρα και φιλίας παρά οτιδήποτε άλλο.
«Ναι», συμφωνεί. “Είμαι πολύ τυχερός που έχω πολλή αγάπη στη ζωή μου. Και ξέρετε αυτό που λένε ότι “χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσεις ένα παιδί”. Λοιπόν, χρειάζεται ένα χωριό για να επιβιώσεις και από έναν τραυματισμό στη σπονδυλική στήλη. Και έχω ένα μεγάλο χωριό με πολλή αγάπη, γι’ αυτό είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό».
Είναι ένα χωριό που αποτελείται από τους ανθρώπους με τους οποίους είναι πιο κοντά, πολλοί από τους οποίους εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ. Η ομάδα περιλαμβάνει τον φίλο του και βοηθό φροντίδας Tommy, τους συναδέλφους του κασκαντέρ Marc και Tolga, με τους οποίους συνεργάστηκε στη σειρά Potter. Όπως και ο Ράντκλιφ. «Όποιος εργάστηκε σε ολόκληρη τη σειρά ταινιών είναι μέρος μιας γιγάντιας οικογένειας», εξηγεί ο Χολμς. «Είναι ο χρόνος που περάσαμε μαζί και οι εμπειρίες ζωής που έχουμε μοιραστεί μαζί».
Η παραγωγή δείχνει πλάνα που κυμαίνονται από το αρχείο όπου όλοι αστειεύονται στο πλατό, να κάθονται δίπλα στο κρεβάτι του μετά το ατύχημα, μέχρι να γελούν μαζί του σήμερα καθώς τρώνε όλοι μαζί στο σπίτι του Ντέιβιντ. Δείχνει επίσης τον τρόπο με τον οποίο θέλει συνεχώς να βλέπει μπροστά, αντί να συλλογίζεται υπερβολικά αυτό που του έχει συμβεί.
«Ο Dave είναι, και ήταν πάντα, ένας εξαιρετικός άνθρωπος, πριν και μετά το ατύχημα», λέει ο Ντάνιελ, θέλω ο κόσμος να γνωρίσει τον φίλο μου, γιατί είναι τόσο διασκεδαστικός, είναι τόσο αστείος, είναι τόσο έξυπνος, είναι τόσο ευγενικός και τόσο γενναιόδωρος. Και απλά ένας καταπληκτικός άνθρωπος να είναι δίπλα σου. Γι’ αυτό ήθελα να μοιραστώ τον Dave με τον κόσμο για εδώ και καιρό.”
Όχι στην αυτολύπηση, ναι στην αλήθεια.
Ένα παράδειγμα της στάσης του Ντέιβιντ απέναντι στη ζωή είναι ο τρόπος με τον οποίο βοήθησε να συγκεντρώσει δεκάδες χιλιάδες λίρες για άτομα που χρειάζονται ιατρική περίθαλψη. «Υπέροχο πράγμα, σωστά», λέει με δικαιολογημένη περηφάνια. «Σαν μια ασημένια επένδυση σε ένα πολύ σκοτεινό σύννεφο. Το να ανταποδίδω ήταν πάντα σημαντικό για μένα.
“Το να αναδείξουμε τους ήρωες που εργάζονται στο NHS (το εθνικό σύστημα υγείας της Βρετανίας) είναι κάτι που καταφέραμε να κάνουμε σε αυτό το έργο και είμαι πραγματικά περήφανος γι’ αυτό. Όχι μόνο οικονομική ανταπόδοση αλλά να ανταποδώσω την ευαισθητοποίηση είναι πολύ σημαντικό για μένα. Ελπίζει επίσης ότι το ντοκιμαντέρ θα τον βοηθήσει να μεταδώσει τις δεξιότητες και την εμπειρία του στις νεότερες γενιές. Το όνειρό του είναι ένα σχολείο κασκαντέρ για νέους ερμηνευτές.
«Πιστεύω ότι αν δεν επενδύεις στη νεολαία, δεν επενδύεις πραγματικά σε ολόκληρη την ανθρώπινη εμπειρία. Το μόνο πράγμα που έχει πραγματική αξία σε αυτόν τον κόσμο είναι να ανοίγεις πόρτες για άλλους ανθρώπους. Ήμουν αρκετά τυχερός που έχω πολλές πόρτες ανοιχτές για μένα. Και αν μπορώ να κάνω το ίδιο για άλλους ανθρώπους είτε είναι ανάπηροι είτε όχι. Είτε αυτό είναι στη βιομηχανία του κινηματογράφου είτε σε άλλες πτυχές της ζωής. Πιστεύω πως το να δίνεις πίσω είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε ως άνθρωποι.
Υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία αυτολύπησης στο ντοκιμαντέρ. Και επιμένει ότι θέλει όσοι το παρακολουθήσουν να πάρουν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα από αυτό. Στη ζωή είσαι είτε θύμα είτε επιζών, σωστά; Επιλέγω να είμαι επιζών και αν αυτό έχει βρει ανταπόκριση και σε άλλους ανθρώπους που ζουν με οποιεσδήποτε δυσκολίες στη ζωή, τότε αυτό πρέπει να είναι θετικό .
“Είναι εντάξει να είσαι ευάλωτος. Είναι εντάξει να δείχνεις ότι η ζωή δεν είναι εύκολη και εν τέλει δεν είναι ευγενική μαζί σου μερικές φορές. Αλλά το πώς το αντιμετωπίζεις εξαρτάται από το ποιος είσαι. Είναι σημαντικό να βγαίνεις πάνω από όλες τις προκλήσεις και απλώς να αγκαλιάζεις όλα αυτά που σου ρίχνει η ζωή. Τα καλά και τα κακά».
Μετάφραση, σύνταξη, προσαρμογή και επιμέλεια κειμένου: Βογιατζής Ηλίας
Πηγή: www.bbc.com
Email: iliasvogiatzis@gmail.com
